środa, 16 listopada 2011

Zanim serce pękło

wtorek, 06 października 2009

Czy wraz ze śmiercią brata mojej mamy, Władka, straciliśmy wielkiego poetę? Nie wiem i już się tego nie dowiem...
W środku moja babcia. Władek to ten chłopiec po lewej stronie z pukawką w ręku.


Był dzieckiem wyjątkowym. Różnił się bardzo od swojego rodzeństwa. Nie tylko wygladem, ale i charakterem. Tak jak Zosia i Zbyszek byli blondynami tak Władziu miała ciemne, kręcone włosy, ciemne oczy i smagłą cerę. Tak jak rodzeństwo było ciche, skromne i nieśmiałe, tak Władzia wszędzie było pełno.
Kiedy przychodzili do dziadków goście, Zbyszek stał spokojnie w kącie, mama moja chowała się pod kanapę a Władek wchodził do pokoju, stawał na baczność i mówił: dzień dobry państwu, jestem Władziu, syn.
Jako jedyny z rodzeństwa, od najwcześniejszych lat chodził do sklepu po zakupy. Oczywiście od momentu, w którym zaczął mówić, po upiciu się resztkami likieru.:-)) Pisałam o tym w poprzednich notkach.
Przed wojną była w sprzedaży tak zwana kora czekoladowa. Niestety nie wiem jak wyglądała, a tym bardziej jak smakowała. Wiem tylko, że Władziowi bardzo zasmakowała i codziennie chodził po nią do pobliskiego sklepiku kolonialnego, takiego, w którym było przysłowiowe mydło i powidło.
Wchodził do sklepu i mówił do właściciela: pan to teraz się wzbogaci!
Dlaczego Władziu? pytał sklepikarz
Bo ja codziennie będę przychodził po korę czekoladową.
W wieku 12 lat Władziu rozpoczął naukę w szkole w Krakowie. Szkoła prowadzona była przez zakon, ale nie pomnę jaki. Chyba ojców Pijarów. Szkoły nie skończył. Wybuchła wojna.
To list Władka do rodziców ze stycznia 1938 roku. Miał wtedy niespełna 13 lat.


W czasie wojny Władziu zaczął pisać wiersze i poetyckie opowiadania.
Przedstawię tu kilka zaledwie z nich.
"Zobaczyłem grajka siedzącego pod drzewem na brzegu rzeki....płakały skrzypce...zdawało mi się, że z duszy to łkanie wychodzi..."


 "O szczęściu, o sławie szumiało samotne drzewo, szeptała rzeka.."



" I pierwsza wzniosła się ognista łuna,To wojny krwawy zew,Już bitwy pierwsze rozegrzmiały chóry,.....w powietrzu czuć już krew..."
Pamiętajmy, że pisał je piętnastoletni chłopiec.
Potem było aresztowanie, więzienie w Opolu, Oświęcim.
Powtórzę to co napisałam w jednej z poprzednich notek, bo cóż innego mogę napisać? Jak wyrazić mój żal?
Ostatnią podróż w swoim krótkim życiu odbył do obozu zagłady. W dorosłe życie wszedł "bramą do piekła". Ostatnie co w życiu widział to dymiące kominy krematorium. Chciał być poetą, ale historia zdecydowała inaczej. Ostatnie dni życia spędził w warunkach, których nie da się opisać w żadnym wierszu. Marzenie o szczęściu, doskonałości i sławie obróciły się w proch rozsypany po świętej ziemi oświęcimskiej, tej ogromnej zbiorowej mogile.


Zapamiętajcie tego chłopca.
Nazywał się Władysław Słabiak. Był poetą.
Żył osiemnaście lat.
Taką granicę wyznaczyła kula wystrzelona pod ścianą śmierci w Auschwitz...

1 komentarz:

  1. I następna podobna historia. Wzruszające i takie bezsensowne zakończenie młodego życia.

    Pozdrawiam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń